سونامی در کتابخانه

سیده لیلا حسینی، مسئول کتابخانه عمومی روزبهان شیراز

کلید باچرخشی در قفل؛ در کتابخونه رو باز می­کنه. قدم می­ذارم تو کتابخونه و نفسی عمیییییق....بوی چوب..یه بوی خاص..یادمه از 13 سال قبل که بعنوان کتابدار وارد کتابخونه شدم همین بو رو حس کردم سال­هاست من با این بو زندگی می­کنم...بوی ماندگار چوب!!!!

راستی شما تا حالا بوی چوب رو حس کردین؟ قفسه­ها- کتاب­ها.....کهنه...نو...

باز هم نفسی عمیق و لبخندی که بر لبانم نقش می­بندد...لبخندی بدون قصد و نیت قبلی...لبخند رضایت است که با نفس عمیق من همراه می­شود و شروع یه روز خوب رو برام استارت میزنه...بعد از رها شدن از دست کیف دستی­ام، شروع می­کنم به قدم زدن درکتابخانه و با عشقی غیر قابل توصیف، روشن کردن روشنایی­ها برای شروع یک روز خوب....

ولی امروز من دل آشوبم...بدون هیچ اتفاق خاصی....شروع کردم به خواندن ذکرهای آرامش دهنده...اعتقاد قشنگی به خلوت کردن با خدا دارم...هرلحظه حضورش را کنارم حس می کنم... الابذکرالله تطمین القلوب"

چشامو بستم و خودم رو به دستان قدرتمند خدایم سپردم.

امروز دوشنبه 29 بهمن ماه است...

اعضاء تک تک واردکتابخانه می­شوند و من مثل هرروز نه به حسب وظیفه؛ بلکه بنا بر خصلت ذاتی، با لبخند، مقدمشون رو به کتابخونه خوشامد می­گم...

گروه گروه آمدند ...

هرکس مشغول کار خود میشود

اعضاء مشغول درس خواندن

من مشغول انجام کارهای روزانه در محیط کارم

......

با تلنگری کوچک به یکی از اعضاء؛ دل آشوبی من به حقیقت می­پیوند...در باز می­شود...خانواده­ای بسیار خشمگین وارد کتابخانه می­شوند...من هستم و گوش­هایی که فقط فریادهای بلند می­شنود ! فریادهای تلخ...

طوفانی مهیب برپا کردند و رفتند....

طوفان تمام شد...

رفتند...

مات و مبهوت به تماشای آن­ها ایستادم

همیشه درگوشم زمزمه می­شد: با احمق در نیفتید چرا که احمق در کارخود توانا و قدرتمند است و چون چیزی برای از دست دادن ندارد، به راحتی تورا شکست می­دهد!

جمله­ی بسیار زیباییست و من مقید به انجام آن!

طوفان تمام شده ولی ویرانه­اش بر روح من مانده است

من یک کتابدارم

الان که با خطر مواجه شده­ام تازه سوالی در ذهنم نقش بسته است :

جایگاه من در این جامعه کجاست؟

درهمچنین مواقعی چه کسی از من حمایت خواهد کرد؟

لبخند من محو شده—

چشامو روی هم می­ذارم و فقط انرژی مثبت تزریق میکنم:

-         بانو! تو قوی هستی

-         -بانو! این افراد که اینچنین با تو برخورد کردن عذرشون موجه بوده

-         - بانو! مبادا کم بیاری

-         -بانو! تو چه میدونی این خانواده که اینچنین به تو حمله کردند در چه شرایطی زندگی می­کنند؟

-         پس آرام باش!!!

نه آرام نشدم...شکستم

فکر نمیکردم اینچنین ضعیف باشم

روزها گذشت تا توانستم بر این درد غلبه کنم...امید به حمایت از جانب اداره­ام!

انسان با امید زنده است...

باز با لبخند وارد کتابخانه می­شوم!

باز نفسی عمیق و دلچسب و احساس رضایت از کارم!

"بله من کارم را دوست دارم" باوجود تمام کاستی­هایش....تمام مشکلات...تمام طوفان­های ناگهانی­اش یا بهتر است بگویم سونامی­هایش!...بله من کارم را دوست دارم...

و باز هزاران بار خدا را شاکر بودن بخاطر همه چیز.....

تا خدا هست من همچنان یک کتابدار با انگیزه و سرشار از انرژی خواهم ماند!

*دوستت دارم خدا*