آمنه عوض پور، نویسنده کودک و نوجوان/ ناشر

شاید برای هر کسی ملاقات کردن با یاری که مدت­هاست در انتظارش بوده، از طعم خوش یک خواب نیمروزی هم شیرین تر باشد. با صدای تلفن از خواب پریدم و گیج و مبهوت پاسخ ناشری را دادم که پس از شانزده سال همکاری مداوم، این بار هم مژدگانی می­خواست. چیزی حدود شش ماه در تدارک تصویرسازی و مهیا نمودن دو کتابی بودیم که در زمینه کودک به چاپ رسیده بود و حالا با تیراژ ده هزار نسخه­ ای می­رفت تا دو روز دیگر، خود را به اولین ساعات نمایشگاه کتاب تهران برساند.

به راه افتادم و در این سفر دلپذیر، همسفر خواهری همیشه همراه، برای جشن امضای کتاب­ها به نمایشگاه رسیدیم. برخلاف هر سال نمایشگاه برای اولین بار در شهرآفتاب تهران برگزار شد و ما شاهد نظمی بودیم که نه تنها خستگی را از تنمان زدود، بلکه مجالی داد برای بیشتر ماندن و بیشتر پرداختن به یاران مهربانی که از در و دیوار آن شهر، منطقشان را زیباتر از تشعشع آفتاب، به رخ می­کشیدند. از همان ابتدای ورود، بازدیدکنندگان با ون­هایی منظم و برخط، به سالن­های مختلف می­رفتند و با تاکسی­هایی مخصوص و رایگان تا پارکینگ نمایشگاه، بدون هیچ اتلاف وقت و خستگی باز می­ گشتند. این رفت و آمد، برای اهالی کتابی که از شهرهای مختلف، خود را با شوق به تهران رسانده بودند، بسیار درخور و شایسته بود. چیزی که قبل از آن به این تمام و کمال شاهدش نبودیم.

سالن­ها را یکی یکی و با حوصله تمام، بازدید کردیم و بعد از خرید چند جلد کتاب داستان برای مادرم و چند جلد کتاب موردنیاز کتابخانه خودم، بنا بر اقتضای حرفه­ای که در آن مشغول بودم به سالن کودک و نوجوان پر کشیدم. چیزی که در همان چند قدم ورودمان میخکوبم کرد، رفتار شایسته­ای بود که با کودکان می­شد. هر چه بیشتر می­گذشت، حس بهتر و زیباتری نسبت به ادبیات کودک و نوجوان پیدا می­کردم. با دیدن والدینی که با جدیت تمام در پی انتخاب کتاب­هایی با موضوعات متناسب با شخصیت فرزندشان بودند، مسئولیت­پذیری بیشتری را برای هر ناشر، نویسنده و تصویرگر این بخش از ادبیات مهم جهان، قائل شدم و با خودم گفتم چقدر خوب است وقتی کتاب خوراک روح کسانی است که به دنبالش صمیمی­تر از هر ردیفی، صف کشیده­اند و چقدر خوب می­شود اگر هر سال پربارتر و تازه­تر از پیش، با انواع سرگرمی­های خاص برای این قشر مهم و آسیب­پذیر از اجتماع، بتوان لذت لمس کتاب­های چاپی را در دستان بچه­ها دید و آن­ها را با هر ترفندی به ادامه تشویق کرد.

با توجه به حضور کتاب­های دیجیتال و گسترش آن در بخش کودک و نوجوان، متاسفانه حتی برای یک بار هم که شده جز در بخش کتاب­های یک صفحه­ای، نتوانسته­ام رابطه خوبی با آن ها برقرار کنم و تجربه شخصی­ام در این باره ضعیف شدن چشم بچه­ها، تنبلی در خواندن کتاب، از بین رفتن شخصیت کتابخانه و از همه مهم­تر عدم لمس صمیمانه کتاب در دستان کودکان را به دنبال داشته. بر همین اساس با دیدن هر کتاب در آغوش هر کودک، لبخندی از سر آرامش بر لبانم نقش می­بست و با خودم می­گفتم هنوز خیلی اتفاق­های خوب بر گردنمان مانده! با بچه­ها، راهروها، سالن­ها، اسباب بازی­ها و بازی­های بچه­ها، عکس انداختم تا در مجله کودکی که افتخار مدیرمسئولی­اش را داشتم با عنوان "سردبیری در شهر آفتاب "، به چاپ برسانم.

انواع کتاب­های جدیدی که موجب استقبال خانواده­ها می­شد، فکر هر نویسنده­ای را برای پرداختن به ایده­های بکر، به دنیای ابتکار سوق می­داد. کتاب­هایی مثل کتاب­های حمام، کتاب­های دستکشی، موزیکال، برجسته، کتاب­های شناسایی آناتومی بدن انسان و حیوانات و ... که همگی با فکر و حتی گاهی به صورت کاردستی و فعالیت­هایی برای هماهنگی چشم و دست، در قفسه ها منتظر بچه­ها بودند.

نهایتا به چند غرفه از انتشاراتی که چندین کتابم را به چاپ رسانده بودند، سر زدم. لذت بودن در چهارچوبی که در و دیوارش را عطر کاغذ و بوی عشق پر کرده بود، شاید آرزوی هر نویسنده­ای باشد. اینکه بایستد و با تمام وجود کتاب­هایش را با امضاء به تک تک آن­هایی که دست روی اثرش می­گذاشتند، تقدیم کند. سه روز در نمایشگاه ماندم و به اندازه سی سال تجربه و امید را در صندوقچه ذهنم به یادگار گذاشتم. به خانه که برگشتم، حساس­تر و جدی­تر از قبل، خودم را با مسئولیت­پذیری بیشتری برای آثاری نو آماده کردم.

امیدوارم روزی شاهد برپایی نمایشگاه­هایی با عنوان کتاب- بازی در سراسر دنیا باشیم. فستیوال­هایی که با ترفندهای بازی و شادی، کتاب را بهترین دوست و هم­بازی دانای بچه­ها در ذهنشان نقاشی کند. امیدوارم نمایشگاه­های شهرستان­های کشور عزیزمان هم، به شایستگی و پرباری نمایشگاه تهران برسد. و امیدوارم که تا چشم کار می­کند: کتاب باشد، کتاب خوان باشد، کتابدار باشد و کتابخانه !