رقیه رستگار، کتابدار کتابخانه عمومی اقلید
با آرامش بعد از یک روز پر هیجان و پر التهاب روی کاناپه دراز کشیده ام و هوای ملس اردیبهشت ماه شیراز را درون ریه هایم فرو می بلعم. صحنه های عذاب آور صبح یک طرف و شادی پیدا شدنش طرف دیگر، نمی دانم کدام می چربد کوفتگی جا گذاشتن آن یا آرامش بعد از تحویل گرفتنش؟
اگر پیدا نشده بود درست مثل دوستم که می گفت هنوز هم بعد از این همه سال گاهی دلش برای کیف گمشده و محتویاتش تنگ می شود من هم تا سال ها بعد، حسرت آنکه چگونه وقت صرفشان کرده بودم، جمع کرده بودمشان و از دست دادمشان را می خوردم لابد.
اما حالا فردا صبح خیالم از همه سو آسوده خواهد بود که برنامه ی «همایش ملی چشم اندازهای ارتباط علمی» را باز هم دنبال خواهم کرد و بسیار مستفیض خواهم شد.
چشم پر خواب، نصف شبِ امروز سپیده نزده، سر جاده ی اقلید- سورمق از همسرم خداحافظی کردم و سوار اتوبوس عبوری شدم.
نرسیده به ساختمان مرکز اسناد و کتابخانه ملی فارس، همزمان با تلفنِ همسرم، ناگهان فهمیدم کیف دستی ام را در اتوبوس جا گذاشته ام، همسرم که مدام می گفتند سوار شویم بیاییم ببینیم چه کار می کنیم را به آرامش دعوت کردم، ای کاش زنگ نخورده بود، نمی گذاشتم بفهمند و دچار استرس شوند.
شانه هایم را با قدرت بالا انداختم و گفتم مثل همیشه از پس آن برخواهم آمد، افسوس این فراموشی و آلزایمر از من که همیشه این همه از شیر مرغ تا جان آدمیزاد را یک تنه خرید می کنم و برنامه های جوراجور و مسافرت و مأموریت های اداری این همه سال، خیلی بعید بود و در خود هرگز تا به حال سراغ نداشتم؟! به ندرت یک قلم جنس از قلم می افتاد و فراموشم می شد!
این جور که راننده می گفت نیم ساعت دروازه لنگ کرده بود تا شاید بروم و کیف را تحویل بگیرم، اگر فوری برگشته بودم حالا با خیال راحت کیفم دستم بود.
خوشبختانه مثل همیشه خیلی قبل از شروع برنامه رسیده بودم. عاقلانه ترین کاری که به ذهنم خطور کرد حالا که این همه راه آمده ام، از دست ندادن جلسات همایش بود و بهره مند شدن از آن.
با حفظ خونسردی، ساک کوچک سفری را به نگهبانی سپردم، از مسوولان برگزاری همایش مقداری وجه دستی قرض گرفتم و گفتم که دنبال کیفم به پایانه می روم، تنها چیزی که از اتوبوس می دانستم راننده هنگام نوشتن بلیت، مدل اتوبوس را گفته بود و فرم صندلی ها هم نشانگر آن بود و مقصد، پایانه را هم به مسافران اعلام کرده بود، رنگ و اسم مسافربری و مبدا حرکت در کیفم جامانده بود و در ذهن و خاطرم نه. موبایلم هم در جیب مانتوم بود.
تاکسی گرفتم و به تمام سوراخ سنبه های پایانه از تعاونی ها، بخش مدیریت و حراست گرفته تا بخش کارواش حتا و کلانتری برای گرفتن مجوز کتبی بازبینی فیلمِ پیاده شدن مسافران اتوبوس ها تا آن مقطع زمانی... سر زدم و شماره تلفنم را یادداشت کردند، هنوز به هیچ کدام تحویل داده نشده بود.
به کتابخانه ملی برگشتم تا لااقل همایش را از دست ندهم، دبیر اجرایی همایش جناب آقای دکتر مقدس زاده به محض دیدن بنده، دویدند جلو و با شادی گفتند راننده شماره ی ما را از کجا داشته است؟
نه از گواهینامه ی رانندگی، نه کارت هوشمند، نه دفترچه بیمه، نه کارت شناسایی اداری از هیچ کدام کاری ساخته نبود به جز شماره موبایل و تلفن ثابت روی کارت عضویتِ «انجمن کتابداری و اطلاع رسانی ایران- شاخه فارس» که تنها سرنخ گشایش کارم شده بود.
قرار شد کیفم را دروازه اصفهان چند قدمی مرکز اسناد و کتابخانه ملی فارس تحویلم دهند که نزدیک تالار حافظ و حافظیه واقع شده است.
یادم باشد فرداشب هنگام پیاده شدن از اتوبوس چیزی را جا نگذارم. توی کیف و ساک دستی ام چند شماره موبایل یادداشت کنم. یادم باشد از پلاک اتوبوس های عبوری عکس بگیرم، بلیت را در جیبم بگذارم و یادآوری کرده باشم شماره موبایلشان را هم روی آن بنویسند، به رنگ ماشین هم توجه کنم.
انسان های خوب همه جا هستند چه آن ها که مثل خانم سنندجی صندلی بغل دستی ام، به راننده اعلام می کنند کیفی جامانده، چه راننده ها که برای تحویل کیف و محتویات تمام و کمال آن، این همه تلاش می کنند، چه مسوولان و متصدیان پایانه که این همه احساس مسوولیت و پی گیری می کنند، چه مسوولانی که پول قرض می دهند و اصرار دارند بیشتر برداریم شاید لازممان شد و به وجد می آیند و می گویند خوب شد مهمانمان از نگرانی درآمد تا ما هم میزبان بدی نبوده باشیم و چه من که دعا به جد در آباد و نسل های بعدی چنین افرادی می کنم و آفرین گویان، کار نیکشان را بسیار ارج می نهم و از آن ها سپاسگزاری می کنم تا رسم انسانیت گم نشود و مِن بعد هم بیشتر رعایت خواهم کرد، چه شما که از این رخداد، تجربه کسب می کنید و به کار می بندید.
خدا نصیب هیچ آدمیزاده ای در جهان هستی نکند که کیف و مدارک و محتویاتش جا بماند؛ مگر شماره تلفن درج شده بر کارت عضویتِ انجمن کتابداری و اطلاع رسانی ایران- شاخه فارس!
